ห้องขายเครื่องดื่มใน
เรือลูสิเตเนีย
จากการบอกเล่าของผู้รอดชีวิต บอกว่า อากาศเวลานั้นแจ่มใสดีมาก ไม่มีใครนึกว่าจะเกิดเหตุการณ์เช่นนี้ขึ้นมาได้ แม้ว่าจะเคยได้ยินคำขู่ของฝ่ายเยอรมันเมื่อตอนที่เรือลุสิเตเนียจะออกจากนิวยอร์กก็ตาม โดยฝ่ายเยอรมันได้กระทำความพยายามที่จะขมขู่ชาวอเมริกันผู้ที่ได้ซื้อตั๋วโดยสารไว้แล้วให้งดการโดยสารเสีย สถานทูตเยอรมันในสหรัฐอเมริกาได้ลงประกาศในหนังสือพิมพ์อเมริกันหลายฉบับ แจ้งให้คนอเมริกันทราบว่าอย่าลงเรืออังกฤษเพราะเรือเหล่านั้นอาจจะถูกทำลายในน่านน้ำที่ใกล้เคียงเกาะบริติสทั้งสอง(คือ เกาะอังกฤษ และเกาะไอร์แลนด์) ผู้โดยสารชั้นที่ 1 กำลังรับประทานอาหารกลางวันขณะเมื่อเรือถูกยิงด้วยตอร์ปิโด เสียงระเบิดดังเป็นเสียง “โครมใหญ่กึกก้อง” การแตกตื่นในหมู่ผู้โดยสารไม่ได้เกิดขึ้น มีหลายคนดูเหมือนจะเข้าใจว่าเรือจะไม่จบ
ทั้งผู้บังคับการเรือมิได้เห็นเรือดำน้ำที่ปล่อยตอร์ปิโด ตอร์ปิโดได้ทะลุเข้าไปที่ห้องใส่ไฟข้างหัวเรือ และเครื่องจักรหยุดทำงานหมด เพราะท่อไอใหญ่ได้หัก เรือกำลังเดินอยู่ 18 น็อด และเพราะเหตุที่เดินจักรให้ถอยหลังไม่ได้เสียแล้ว เรือจึงแล่นต่อไป(เมื่อเครื่องหยุดแล้วนั้น) อีก 10 นาที
ด้วยเหตุนี้ การหย่อนเรือกรรเชียงจึงกระทำโดยทันทีไม่ได้ อย่างไรก็ดี แคมขวาเรือใช้ไม่ได้ทั้งสิ้น เพราะเรือเอียงมาก มีผู้บ่นอยู่บ้างว่าขาดวินัยและระเบียบในการหย่อนเรือเล็ก การตื่นตระหนกตกใจในหมู่ลูกเรือก็ไม่ปรากฏ มีแต่คำกล่าวว่าการหย่อนเรือที่คนลงแล้วนั้นทำได้ล่าช้า และว่าเรือกรรเชียงบางลำรั่วมากจนเล่ม อีกทั้งมีเรื่องเล่าถึงเรือแตกบ้าง และมีคนลงแน่นเกินไปบ้าง เรือและแพที่ออกพ้นเรือใหญ่ไม่ได้ มีจำนวนรวมกันประมาณ 10 หรือ 12 ลำ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น